Mijn zwarte hond zoekt mij nog steeds wel eens op. Ik ga dan samen met hem wandelen in het donkerste en meest verlaten deel van het bos waar niemand komt. Daar vertelt hij mij van zaken die ik betreur maar het daglicht niet kan tonen. Dan schrik ik eerst goed maar word ik na een tijdje toch wat minder bang en waar het mij lukt om door te wandelen zonder vantevoren al te zeer te verlangen te weten hoe lang, dan, ja dan pas kom ik als door magie in een wat minder donker deel en de wandel met mijn zwarte hond krijgt een heel klein beetje kleur. Dan is het ergste voorbij, maar pas als ik niet meer naar verlichting verlang. Dat is het controversiële van het geheel, de verlichting komt langzaam terug waar het loslaten begint. Voor mij dus geen pillen, therapiën, redders of ander zwaar materieel, Maar laat me, Laat me met mijn zwarte hond alleen. This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-ShareAlike 4.0 International License.