Alweer jaren geleden besloot ik mijn saxofoon aan de wilgen te hangen. Genoeg van het musiceren, genoeg van moeizame samenwerkingsverbanden, genoeg van solo-projecten. En vooral behoefte aan meer articulatie. De articulatie van gesproken taal. Terug naar waar ik als jong kind binnen de familie al opviel vanwege mijn vroegrijpe taalontwikkeling en ermee gepaard gaande scherpzinnige geest.

Helaas werden mijn inzichten in mijn latere jeugd steeds minder op prijs gesteld. Ervaringen te pijnlijk gekerfd in ziel van ouders, werden onvermoed door mijn verdere ontdekkingen van het leven geraakt. Onbedoelde repressie was mijn deel, ongemerkt leerde ik veel vermijden in plaats van aangaan, en in voorkomende gevallen rukte ik woest aan mijn ketenen. Het heeft mijn eigenwaarde niet veel doen groeien. Een zware crisis was mijn deel op de overgang naar jong volwassene. Wat volgde was ook stoom afblazen op een toeter, zo noemen blazers hun saxofoon, trompet of trombone. Twee decennia lang zo’n beetje, om met veel pijn en moeite eindelijk uit te komen op een punt vier decennia verlaten.

Wat een verspilling van tijd en moeite, een kuil gegraven, een kuil weer dichtgegooid, en de aarde moest nog worden aangestampt. Waar had ik wel niet kunnen zijn, welke opleiding gevolgd die mij beter had gepast, welk een zinvolle invulling van leven gemist?

This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-ShareAlike 4.0 International License.